Ανθή Βούλγαρη: Είπα “Μέχρι εδώ ήταν”, αποδέχτηκα ότι δεν θα ζήσω τη μητρότητα
Η Ανθή Βούλγαρη, σε συνέντευξή της στη Σόφη Πασχάλη, αναφέρθηκε στην επίδραση του κοινωνικού περιγύρου και του άγχη που προέρχονται από τις εξωτερικές πιέσεις πάνω στην προσωπική της ζωή, ειδικότερα στην απόφαση να αποκτήσει παιδί. Περιέγραψε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με τη γονιμότητα και πώς το στρες από τις κοινωνικές προσδοκίες για τη μητρότητα την επηρέασε. Παράλληλα, σημείωσε ότι το ένστικτό της ήταν καθοριστικό στην προσωπική της πορεία και το εμπιστεύεται σε όλους τους τομείς της ζωής της, όπως και στη σχέση της με τους ανθρώπους και την επαγγελματική της σταδιοδρομία.
Αναφορικά με το θέμα της μητρότητας, εξήγησε πώς ένιωσε την πίεση από τον κοινωνικό περίγυρο όταν πλησίαζε τα 38 και άρχισαν να της λένε ότι “πρέπει να κάνει παιδί”. Αυτό το εξωτερικό άγχος την έκανε να αναρωτηθεί αν ήταν “σωστό” να αναβάλει την απόφαση, όμως, τελικά συνειδητοποίησε ότι οι προσδοκίες των άλλων την έβαλαν σε περιττό στρες, το οποίο μπορεί να επηρέασε την υπογονιμότητά της. Αν και πέρασε από διαδικασίες εξωσωματικής γονιμοποίησης, η συνειδητοποίηση ότι η μητρότητα δεν είναι απαραίτητα αυτό που ολοκληρώνει μια γυναίκα, την απελευθέρωσε.
Στη συνέχεια, η ίδια αναφέρθηκε στην ανάγκη να αποδεχτεί ότι, αν η μητρότητα δεν ερχόταν, υπήρχαν άλλοι τρόποι να δώσει αγάπη και να ολοκληρώσει τη ζωή της, όπως μέσω της υιοθεσίας. Όταν άφησε πίσω το άγχος και την πίεση των κοινωνικών προσδοκιών, η εγκυμοσύνη ήρθε φυσικά. Η εμπειρία αυτή την έκανε να νιώσει εσωτερική ελευθερία και ανακούφιση, δείχνοντας πόσο σημαντικό είναι να ακολουθούμε το ένστικτό μας και να αποδεχόμαστε το ρυθμό της προσωπικής μας ζωής, χωρίς να αφήνουμε τις εξωτερικές πιέσεις να μας καθορίζουν.
Αναλυτικά όσα είπε
«Έχω περάσει πολλές φάσεις στη ζωή μου και αρκετές δυσκολίες σωματικές και ψυχολογικές. Όταν περνούσε η φάση της δυσκολίας, διαπίστωνα ότι υπήρχαν τα σημάδια, ήξερα από πριν τι θα συμβεί, απλά δεν έδινα σημασία. Είτε στο σώμα μου. είτε στην ενέργειά μου, είτε σε αυτό που έβλεπα γύρω μου. Εγώ αυτό το μεταφράζω ένστικτο, κάποιος άλλος μπορεί να το πει κάπως διαφορετικά. Αποφάσισα λοιπόν να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και το εμπιστεύομαι και στη σχέση μου με τους ανθρώπους και στην επαγγελματική μου πορεία και στην καθημερινότητά μου. Μέχρι σήμερα δεν με έχει διαψεύσει, ούτε απογοητεύσει
Επηρεαζόμαστε πολύ από τους γύρω μας και από αυτά που μας λένε. Θα πω την ιστορία μου με το θέμα της μητρότητας. Φτάνοντας λοιπόν στα 38, αρχίζει ο περίγυρός μου και μου λέει “Έχεις γίνει 38, πότε θα κάνεις ένα παιδί;” χωρίς εγώ όμως να έχω σκεφτεί ότι θέλω να γίνω μαμά. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θέλω να γίνω μαμά και γιατί να μας περνάει από το μυαλό στα 20 και στα 25; Μπορεί και να σου περάσει και σε αυτή την ηλικία, δεν είναι κακό, αλλά στον κάθε άνθρωπο έρχεται άλλη στιγμή, αν έρθει και αν θέλει να έρθει. Μπήκα λοιπόν με άγχος στη διαδικασία ότι “Πρέπει να κάνω παιδί, έχω πατήσει τα 40″ και τι θα γίνει;”
Καταλαβαίνω, εκ των υστέρων, ότι έβαλα τον εαυτό μου σε ένα στρες κοινωνικών πεποιθήσεων χωρίς λόγο. Μπαίνω, λοιπόν, στη διαδικασία να βάλω και το σώμα μου στη διαδικασία των εξωσωματικών. Απροσδιόριστη υπογονιμότητα σου λέει, άρα δεν ξέρουν και οι γιατροί από τι προέρχεται αυτό. Προφανώς είναι από το στρες που βιώνεις. Είπα “Μέχρι εδώ ήταν, ας το πάρω απόφαση ότι εγώ δεν θα ζήσω τη μητρότητα”, γιατί άκουγα και πολλές γυναίκες που λένε με ολοκληρώνει η μητρότητα. Εγώ ένιωθα ολοκληρωμένη και πριν, οπότε απελευθερώθηκα. Ήμουν στη φάση που θα ήθελα να μεγαλώσει η οικογένειά μας, αλλά λέω “ok αν δεν έρθει μπορώ να σκεφτώ να υιοθετήσω ένα παιδάκι ή να δώσω αγάπη διαφορετικά, θα δω τι θα κάνω”. Υπάρχουν τρόποι, δεν τελειώνει η ζωή. Όταν λοιπόν άρχισαν να απελευθερώνομαι από αυτό, ήρθε και μόνο του. Δεν ξέρω αν λειτουργεί σε όλους έτσι απλά, εγώ μέσα μου αισθάνθηκα απελευθερωμένη».
