Δεν θέλει να πάει σχολείο; Πώς προκύπτει αυτή η άρνηση και πώς αντιμετωπίζεται;

Το άγχος είναι ένας πρωτόγονος μηχανισμός επιβίωσης απέναντι στο φόβο, μια εξελικτική αντίδραση που σκοπό έχει να μας προστατεύει. Όταν παρουσιαστεί μια κατάσταση που ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται ως τρομακτική ή επικίνδυνη, το… σύστημα συναγερμού του εγκεφάλου στέλνει σήμα στο σώμα, υπαγορεύοντάς του να προετοιμαστεί για να «σωθεί». Για πολλά παιδιά που αρνούνται να πάνε σχολείο, υπήρξε ένας αρχικός παράγοντας στρες, όπως ένας καβγάς με έναν φίλο, μια σημαντική απώλεια ή εκφοβισμός, ο οποίος πυροδότησε την αντίδραση του φόβου. Μόλις αποκατασταθεί η ασφάλεια και φύγει η απειλή, ο εγκέφαλος θα πρέπει να σταματήσει να λέει στο σώμα ότι βρίσκεται σε κίνδυνο.

Ωστόσο, για τους μαθητές που έχουν φοβία για το σχολείο, φαίνεται πως ο εγκέφαλος συνεχίζει να λέει ότι το σχολείο είναι επικίνδυνο. Ο εγκέφαλος αποθηκεύει τη μνήμη του αγχωτικού/τρομακτικού γεγονότος για να αποφύγει μελλοντικούς κινδύνους. Όσο περισσότερες φορές ο εγκέφαλος λέει στο σώμα ότι το σχολείο είναι επικίνδυνο, τόσο πιο βαθιά εδραιώνεται αυτή η πεποίθηση.

Διαβάστε επίσης: Αυστηρότητα: Βλάπτει τα παιδιά μας!

Αλλάζοντας τον εγκέφαλο…

Ο εγκέφαλος έχει νευροπλαστικότητα, την ικανότητα να αλλάζει και να προσαρμόζεται με την πάροδο του χρόνου. Ως εκ τούτου, μπορεί να μάθει εκ νέου ότι το σχολείο δεν αποτελεί απειλή.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το άγχος είναι μια υπερεκτίμηση της απειλής και μια υποεκτίμηση της ικανότητας του ατόμου να διαχειριστεί την απειλή. Η επανένταξη στο σχολείο σημαίνει ότι πρέπει να εκθέσουμε τους μαθητές στο ερέθισμα που προκαλεί το άγχος (το σχολείο) με σκοπό να επαναεκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλο στο ότι αυτό που αντιλαμβάνονται ως επικίνδυνο, δεν είναι, μέσω θεραπευτικών παρεμβάσεων, όπως η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία.

Όλοι πρέπει να συνεργαστούν για να χτίσουν εμπιστοσύνη, να αποκαταστήσουν την ασφάλεια και να στηρίξουν τον μαθητή- οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι φροντιστές, οι επαγγελματίες και το ίδιο το παιδί.

Βέβαια, το άγχος δεν είναι το μοναδικό συναίσθημα που σχετίζεται με την αποφυγή του σχολείου, γι’ αυτό και απαιτείται σωστή διάγνωση του προβλήματος. Από εκεί και πέρα, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση και η ομαδική δουλειά μπορούν να βοηθήσουν.

Άρνηση για το σχολείο: Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς πρακτικά

Ακούστε τι έχει να σας πει το παιδί. Μιλήστε μαζί του για να διερευνήσετε τι είναι αυτό που το δυσκολεύει. Ύστερα, μπορείτε να προχωρήσετε σε κατάλληλες αλλαγές ώστε να βοηθήσετε το παιδί να προσαρμοστεί στο σχολείο.

Ενθαρρύνετε το παιδί, μιλώντας του για τα θετικά του σχολείου και συμμετέχετε σε δραστηριότητες που σχετίζονται αυτό. Θα μπορούσατε να οργανώσετε μέρες παιχνιδιού με συμμαθητές του παιδιού για να ενθαρρύνετε τις φιλίες του. Αντίθετα, καλό είναι να αποφεύγονται ευχάριστες δραστηριότητες που συνηθίζει στο σπίτι, όταν δεν πηγαίνει σχολείο.

Φροντίστε να ενισχύετε την αυτοπεποίθηση του παιδιού, ανακαλύπτοντας τα δυνατά του σημεία και δίνοντάς του ευκαιρίες να τα αναδείξει.

Τέλος, όπως είπαμε, συνεργαστείτε. Αν υπάρχουν οικογενειακά προβλήματα διαχειριστείτε τα με τη βοήθεια ειδικού αν χρειάζεται και μιλήστε με το δάσκαλο του παιδιού και το σχολικό ψυχολόγο για τις ανησυχίες σας.